Όπως όλοι, είμαστε κι εμείς άνθρωποι. Αντιμετωπίζουμε προβλήματα στη ζωή μας, καλούμαστε να διαχειριστούμε δυσκολίες και αναποδιές, απώλειες, στρεσογόνα γεγονότα, διαπροσωπικές δυσκολίες, επαγγελματικές πιέσεις. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε και που μπορεί να μας φτάσουν στα όριά μας. Αρκετές φορές έχω βρεθεί μπροστά σε μια κατασκευασμένη εικόνα, σε ένα «μύθο»…
Χρειαζόμαστε χρόνο για να ξεμουδιάσουμε, να βρούμε τα πατήματά μας και τους ρυθμούς μας. Να συνηθίσουμε στη νέα κανονικότητα και να αρχίσουμε να ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας και όλα όσα μας έχουν λείψει. Ο χρόνος είναι πάντα σύμμαχος της προσαρμογής. Η στιγμή που όλοι περιμέναμε εδώ και πολλούς μήνες, έφτασε. Μέρα με τη μέρα, αρχίζουμε…
Η αισιοδοξία αναφέρεται στη συγκεκριμένη ψυχική διάθεση που έχει ένας άνθρωπος, ο οποίος αντιμετωπίζει τα πράγματα, βλέποντάς τα μέσα από ένα πιο θετικό πρίσμα. Είναι σε θέση να παρατηρήσει και την ευχάριστη πλευρά μιας κατάστασης κι έχει την πίστη ότι η έκβαση των πραγμάτων, εν τέλει, θα έχει θετικό πρόσημο. Πρόκειται για μία σταθερή στάση…
Επαναλαμβάνουμε όσα δεν θεραπεύουμε και δεν εννοούμε να μάθουμε. Αλλά για να μάθουμε, πόσο μάλλον για να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας, δεν μπορούμε να βασιστούμε μόνο στη χρήση του συνειδητού μέρους του εγκεφάλου μας. Καλούμαστε να ψάξουμε βαθύτερα μέσα μας, στο υποσυνείδητο. Είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή στη ζωή σου θα άκουσες τις λέξεις…
Ευχαριστήσου λοιπόν τις στιγμές που έχεις στο τώρα μαζί του και μην αφήνεις το σύντομα ή το αύριο να σου κλέψει τη χαρά της στιγμής. Αντί να σκέφτεσαι πώς να χαρώ αυτές τις στιγμές, αφού ξέρω ότι είναι λίγες, σκέψου: πώς να μην χαρώ αυτές τις στιγμές αφού ξέρω πως είναι λίγες;! Ο όρος προσκόλληση…
Όταν μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον φροντίζουμε, γιατί η αυτοσυμπόνια είναι μία πράξη αυτοφροντίδας, βλέπουμε πιο καθαρά και τις συνθήκες στις οποίες δεν αγαπηθήκαμε εξ’αρχής κι άρχισε να φωλιάζει μέσα μας ο πόνος. Πρόκειται για μία στάση ζεστασιάς και αποδοχής απέναντι στον εαυτό μας, σε στιγμές όπου νιώθουμε πόνο ή αποτυχία. Είναι κατά κάποιον τρόπο…
Πόσες φορές έχεις σκεφτεί ή πει θ’αλλάξω; Θα βελτιωθώ; Θα προσπαθήσω; Θα κάνω κάτι καλύτερο για εμένα και/ή για κάποιον άλλον; Πόσες φορές έχεις ξεκινήσει/προσπαθήσει/αποφασίσει ν’ αλλάξεις, αλλά κάπου στην πορεία «το έχασες»; Κουράστηκες. Σε κατάπιε η καθημερινότητα. Τα παράτησες. Και πόσες φορές είπες αργότερα; Μετά; Ίσως αύριο…Από Δευτέρα! Θα σηκώνομαι πιο νωρίς το πρωί, θα κοιμάμαι πιο νωρίς…
Είναι σημαντικό να μην αμελούμε τον προσωπικό μας χρόνο και την ανάπαυσή μας. Όπως ακριβώς οργανώνουμε τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά μας μέσα στη μέρα, έτσι να προγραμματίζουμε και τη χαλάρωση. Η πνευματική κόπωση δεν είναι άμεσα ορατή. Όμως χρειάζεται περισσότερο χρόνο ανάκαμψης από τη σωματική. Σύμφωνα με την Christina Maslach, η επαγγελματική εξουθένωση (burn…
Ας μάθουμε να μιλάμε, να ζητάμε βοήθεια. Να μην αποσιωπώνται τέτοια γεγονότα. Να δίνουμε τον απαιτούμενο χώρο και χρόνο σε κάποιον για να μπορέσει να μιλήσει γι’ αυτό που του συμβαίνει και να λάβει την απαραίτητη βοήθεια και καθοδήγηση. Ας είμαστε περισσότερο Άνθρωποι. Γιατί τώρα; Γιατί όχι τώρα; Και κάθε τώρα! Δεν είναι ερώτηση το…
Πέρα από το προφανές, που είναι η αίσθηση της ευχαρίστησης, της ικανοποίησης, της πληρότητας και της δημιουργικής παρέλευσης του χρόνου, η ροή συμβάλει στο να θέτουμε στόχους και να τους επιτυγχάνουμε, να βελτιώνουμε τις δεξιότητες και τις ικανότητες που έχουμε, να μεγιστοποιούμε τη δέσμευση και την αφοσίωσή μας σε μία ενέργεια, να αυξάνουμε την απόδοσή…
