Χρειαζόμαστε χρόνο για να ξεμουδιάσουμε, να βρούμε τα πατήματά μας και τους ρυθμούς μας. Να συνηθίσουμε στη νέα κανονικότητα και να αρχίσουμε να ξαναβρίσκουμε τον εαυτό μας και όλα όσα μας έχουν λείψει. Ο χρόνος είναι πάντα σύμμαχος της προσαρμογής. Η στιγμή που όλοι περιμέναμε εδώ και πολλούς μήνες, έφτασε. Μέρα με τη μέρα, αρχίζουμε…
Επαναλαμβάνουμε όσα δεν θεραπεύουμε και δεν εννοούμε να μάθουμε. Αλλά για να μάθουμε, πόσο μάλλον για να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας, δεν μπορούμε να βασιστούμε μόνο στη χρήση του συνειδητού μέρους του εγκεφάλου μας. Καλούμαστε να ψάξουμε βαθύτερα μέσα μας, στο υποσυνείδητο. Είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή στη ζωή σου θα άκουσες τις λέξεις…
Ευχαριστήσου λοιπόν τις στιγμές που έχεις στο τώρα μαζί του και μην αφήνεις το σύντομα ή το αύριο να σου κλέψει τη χαρά της στιγμής. Αντί να σκέφτεσαι πώς να χαρώ αυτές τις στιγμές, αφού ξέρω ότι είναι λίγες, σκέψου: πώς να μην χαρώ αυτές τις στιγμές αφού ξέρω πως είναι λίγες;! Ο όρος προσκόλληση…
Όταν μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας και να τον φροντίζουμε, γιατί η αυτοσυμπόνια είναι μία πράξη αυτοφροντίδας, βλέπουμε πιο καθαρά και τις συνθήκες στις οποίες δεν αγαπηθήκαμε εξ’αρχής κι άρχισε να φωλιάζει μέσα μας ο πόνος. Πρόκειται για μία στάση ζεστασιάς και αποδοχής απέναντι στον εαυτό μας, σε στιγμές όπου νιώθουμε πόνο ή αποτυχία. Είναι κατά κάποιον τρόπο…
Πόσες φορές έχεις σκεφτεί ή πει θ’αλλάξω; Θα βελτιωθώ; Θα προσπαθήσω; Θα κάνω κάτι καλύτερο για εμένα και/ή για κάποιον άλλον; Πόσες φορές έχεις ξεκινήσει/προσπαθήσει/αποφασίσει ν’ αλλάξεις, αλλά κάπου στην πορεία «το έχασες»; Κουράστηκες. Σε κατάπιε η καθημερινότητα. Τα παράτησες. Και πόσες φορές είπες αργότερα; Μετά; Ίσως αύριο…Από Δευτέρα! Θα σηκώνομαι πιο νωρίς το πρωί, θα κοιμάμαι πιο νωρίς…
Ας μάθουμε να μιλάμε, να ζητάμε βοήθεια. Να μην αποσιωπώνται τέτοια γεγονότα. Να δίνουμε τον απαιτούμενο χώρο και χρόνο σε κάποιον για να μπορέσει να μιλήσει γι’ αυτό που του συμβαίνει και να λάβει την απαραίτητη βοήθεια και καθοδήγηση. Ας είμαστε περισσότερο Άνθρωποι. Γιατί τώρα; Γιατί όχι τώρα; Και κάθε τώρα! Δεν είναι ερώτηση το…
Πέρα από το προφανές, που είναι η αίσθηση της ευχαρίστησης, της ικανοποίησης, της πληρότητας και της δημιουργικής παρέλευσης του χρόνου, η ροή συμβάλει στο να θέτουμε στόχους και να τους επιτυγχάνουμε, να βελτιώνουμε τις δεξιότητες και τις ικανότητες που έχουμε, να μεγιστοποιούμε τη δέσμευση και την αφοσίωσή μας σε μία ενέργεια, να αυξάνουμε την απόδοσή…
Έχει να κάνει με το κατά πόσο εκτιμάμε το ποιοι είμαστε σαν άνθρωποι και το πόσο πιστεύουμε ότι αξίζουμε. Επειδή η αυτοεκτίμηση βασίζεται στην εικόνα που έχουμε εμείς οι ίδιοι για τον εαυτό μας, αυτό συνεπάγεται πως οικοδομείται στηριζόμενη στην υποκειμενική μας αντίληψη για την αυταξία μας. Συχνά, η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό…
Ας είμαστε περισσότερο προσεκτικοί στο πώς φερόμαστε στους ανθρώπους γύρω μας. Ειδικά σε αυτούς που αγαπάμε και τους έχουμε ψηλά μέσα μας, η συμπεριφορά μας οφείλει να συμβαδίζει με τα λόγια μας. Ας είμαστε περισσότερο «άνθρωποι» όταν αγγίζουμε μια άλλη ανθρώπινη ψυχή. Με καθαρά τα χέρια μας. Εύχομαι το 2021 να είναι μία διαφορετική χρονιά….
Μιας που τελειώνει το πολυσυζητημένο 2020, λίγο πριν το αποχαιρετίσουμε, ας σταθούμε και λίγο σε πράγματα που μας έδειξε, έμαθε, υπενθύμισε αυτή η χρονιά… Να εκτιμάς λίγο περισσότερο όσα έχεις. Τους ανθρώπους γύρω σου, την υγεία σου, τη ζωή σου, το σπίτι σου, τη δουλειά σου, τα υπάρχοντά σου…Είπες ένα ευχαριστώ φέτος; Ή έμεινες μόνο…
