Anthropines Sxeseis

Μερικές φορές πρέπει να κάνουμε επιλογές που θα πληγώσουν την καρδιά μας αλλά θα θεραπεύσουν τη ψυχή μας. Αν όμως «χάνοντας» κάποιον, βρίσκουμε τη γαλήνη και την ψυχική μας ηρεμία, χάσαμε όντως;

Ζούμε σε έναν κόσμο που έχουμε ανάγκη την ανθρώπινη επαφή και την επικοινωνία, γι’ αυτό και οι σχέσεις που διαμορφώνουμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους είναι κάτι που μας απασχολεί έντονα στην καθημερινότητά μας. Ο τρόπος που σχετιζόμαστε με τα μέλη της οικογένειάς μας, με τους φίλους μας, με τους συντρόφους μας, με συνεργάτες και συναδέλφους, με άλλους ανθρώπους γύρω μας.

Σχέσεις που θέλουμε να βελτιώσουμε, να αλλάξουμε, να αναπτύξουμε, να διατηρήσουμε ή και να κόψουμε. Άνθρωποι και συμπεριφορές που μας ενόχλησαν, μας πίκραναν, μας πλήγωσαν, μας εξέπληξαν. Πράγματα που δεν θα περιμέναμε κάποιος να πει ή να κάνει. Και πράγματα που ίσως δεν θα περιμέναμε και από τον εαυτό μας να σκεφτούμε, να νιώσουμε, να πούμε και να κάνουμε σε άλλους.

Πολλές φορές έχουμε γίνει ο αποδέκτης συμπεριφορών και πράξεων που αποδοκιμάζουμε και απορρίπτουμε γιατί με κάποιον τρόπο μας ενόχλησαν και μας προκάλεσαν κάποιο δυσφορικό συναίσθημα. Αντιστοίχως, κι εμείς οι ίδιοι έχουμε πληγώσει άλλους με ανάλογο τρόπο, ή και με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κάποιος πλήγωσε εμάς.

Οι ανθρώπινες σχέσεις μοιάζουν με λαβύρινθο και όλοι λίγο πολύ μπορεί να έχουμε αντιδράσει, υπό συνθήκες, με έναν τρόπο που δεν θα θέλαμε, που δεν μας εκφράζει στην πραγματικότητα ή που δεν «αναγνωρίζουμε» ως αντιπροσωπευτικό του χαρακτήρα και της προσωπικότητάς μας. Όλοι κάνουμε λάθη.

Η ουσία έγκειται στο να τα συνειδητοποιούμε και να τα παραδεχόμαστε. Και φυσικά να μην τα επαναλαμβάνουμε. Δεν ζητάμε συγγνώμη για να απαλλαγούμε από την ενοχή που μπορεί να νιώθουμε μετά ή για να αποκαταστήσουμε την εικόνα μας στα μάτια κάποιου, αλλά επειδή όντως συνειδητοποιήσαμε το λάθος μας και δεν θέλουμε να το επαναλάβουμε.

Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μας καταλαμβάνουν οι ερωτικές σχέσεις. Το πώς σχετιζόμαστε με έναν σύντροφο. Γιατί μας ελκύουν οι «λάθος» άνθρωποι, γιατί δεν βρίσκουμε αυτό που ψάχνουμε, τι λάθος κάνουμε εμείς στο πώς επιλέγουμε κάποιον, γιατί «πάντα» οι σχέσεις έχουν την ίδια κατάληξη…

Η εμπιστοσύνη, η ασφάλεια, η αυτοεκτίμηση και η επικοινωνία παίζουν σημαντικό ρόλο για το πώς σχετιζόμαστε με τους άλλους. Να γνωρίζουμε πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας, ποιοι είμαστε, τα όριά μας, τι θέλουμε και τι αξίζουμε. Όπως επίσης και τι δεν θέλουμε και τι δεν ανεχόμαστε.

Είναι πιο πιθανό αν πιστεύεις πως δεν αξίζεις πραγματικά ως άνθρωπος να προσελκύσεις και ανθρώπους που θα σου επιβεβαιώσουν αυτό που πιστεύεις για τον εαυτό σου. Όπως επίσης θα είναι και πιο πιθανό να «συμβιβαστείς» με ανθρώπους και καταστάσεις, γιατί ίσως πιστεύεις πως δεν αξίζεις κάτι καλύτερο ή γιατί δεν θες να είσαι μόνος σου.

Το θέμα όμως δεν είναι να σχετιζόμαστε με κάποιον για να νιώθουμε λιγότερο μόνοι, αλλά επειδή αυτός που διαλέξαμε να μας συντροφεύει καλύπτει βασικές ανάγκες και προσδοκίες που έχουμε για αυτό το κομμάτι της ζωής μας. Καλύτερα να είσαι μόνος, παρά να είσαι σε μια σχέση που σε κάνει να νιώθεις μόνος. Και καλύτερα να μην έχεις κανέναν, παρά να έχεις «λίγο» από κάποιον.

Αξίζεις περισσότερα από βεβιασμένες συζητήσεις, λόγια και υποσχέσεις χωρίς πράξεις ή ψίχουλα από το χρόνο και την προσοχή κάποιου. Αυτός που πραγματικά θέλει, νοιάζεται κι ενδιαφέρεται, και δεν τα λέει απλώς για να τα πει, βρίσκει χρόνο για τον άνθρωπό του. Φτιάχνει χρόνο, θέτει τις προτεραιότητές του και ρυθμίζει έτσι τη ζωή του ώστε να δείχνει έμπρακτα αυτά που νιώθει, εφόσον τα εννοεί. Γι’ αυτό και οι πράξεις είναι πιο σημαντικές από τα λόγια.

Η προσπάθεια που θα καταβάλει ο καθένας για τη σχέση του αντανακλά και το ενδιαφέρον του γι’ αυτήν. Οι άνθρωποι συχνά λένε «δεν θέλω να σε χάσω», όμως μπορεί να μην κάνουν τίποτα για να σε κρατήσουν. Οι πράξεις είναι πιο ηχηρές από τα λόγια. Κι έτσι μετράμε τους ανθρώπους. Όχι με το τι είπαν, αλλά με το τι έκαναν ή δεν έκαναν εν τέλει. Όταν κάποιος σου δηλώνει ότι νοιάζεται για σένα, κοίτα τι κάνει κι όχι τι λέει. Υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που «σε θέλει» και σε αυτόν που θα κάνει ότι χρειάζεται για να σε κρατήσει.

Η ειλικρίνεια, η ευθύτητα και ο τρόπος που επικοινωνούμε συναισθήματα και ανάγκες είναι σημαντικό κομμάτι των σχέσεων. Σε μια σχέση όπου δεν υπάρχει ειλικρίνεια, εντιμότητα, σεβασμός απέναντι στον εαυτό μας και στον άλλο για το ποιοι είμαστε και τι θέλουμε, τα θεμέλια είναι σαθρά. Αν κάποια στιγμή μέσα στη σχέση οι ανάγκες και τα θέλω σου αλλάξουν ή νιώθεις ότι κάτι δεν σε καλύπτει, γνωστοποίησέ το στον άλλο.

Όταν αρχίζουν και μπαίνουν τα ψέματα ανάμεσα σε δυο ανθρώπους συνήθως με προφάσεις τύπου δεν ξέρω πώς να το πω… δεν θα καταλάβει… δεν θέλω να τον/την πληγώσω… δεν θέλω να τον/την χάσω…, μοιραία διαλύεται και η σχέση, αργά ή γρήγορα. Μάλλον στην πραγματικότητα κάποιος θέλει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο και τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες για δειλούς.

Όταν μπαίνεις στη διαδικασία να κοροϊδέψεις τον άλλο, να αποφύγεις την αλήθεια, την πραγματικότητα, τις συνέπειες των πράξεων και των επιλογών σου, εκεί χάνεις και το παιχνίδι. Αργά ή γρήγορα η αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια. Και συνήθως τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Γιατί μπορεί η αλήθεια πολλές φορές να πληγώνει τους άλλους, ειδικά αν συνεπάγεται το τέλος μιας σχέσης, όμως το ψέμα και η κοροϊδία πονάνε περισσότερο.

Η ειλικρίνεια θα εκτιμηθεί, αν μη τι άλλο. Ο ψεύτης είναι δειλός. Η ειλικρίνεια συνεπάγεται ευσυνειδησία, θάρρος και ανάληψη ευθυνών. Με το ψέμα ακυρώνεις τα πάντα. Τη σχέση σου, την εικόνα σου απέναντι στο άλλο, στα μάτια του οποίου αδιαμφισβήτητα θα ξεπέσεις, και φυσικά διαλύεις ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη.

Η εμπιστοσύνη χτίζεται σταδιακά, λιθαράκι-λιθαράκι και διαλύεται σε δευτερόλεπτα. Κι άμα χαθεί, δεν ξαναφτιάχνεται. Είναι σαν ένα ποτήρι από γυαλί. Από τη στιγμή που θα πέσει και θα σπάσει, θα είναι για πάντα το σπασμένο ποτήρι, τα κομμάτια του οποίου προσπάθησες να ενώσεις ξανά, όμως οι ρωγμές, πάντα θα φαίνονται και πάντα θα υπάρχουν, όσο κι αν δεν θες να τις δεις. Το ποτήρι δεν θα είναι ποτέ πια το ίδιο. Αυτό που ήταν «πριν».

Όταν είσαι σε μια σχέση, είτε έχει προλάβει να χτιστεί η «αγάπη» μεταξύ σας είτε όχι, αυτή από μόνη της δεν είναι αρκετή για να κρατήσει τη σχέση. Αν είσαι με κάποιον και υπάρχουν περισσότερα δάκρυα απ’ ό,τι χαμόγελα, φύγε. Αν υπάρχουν περισσότεροι τσακωμοί και εντάσεις απ’ ό,τι όμορφες στιγμές, φύγε. Αν είναι περισσότερες οι στιγμές που πονάς, που απογοητεύεσαι, που αμφιβάλλεις για τη σχέση σας από τις στιγμές που χαίρεσαι και νιώθεις ασφαλής για τη σχέση που έχετε φτιάξει, φύγε.

Όταν είσαι σε μια σχέση όπου τα συναισθήματα σου και οι ανάγκες σου δεν αντιμετωπίζονται με την ανάλογη προσοχή και φροντίδα, δεν υπάρχει νόημα να είσαι σε αυτήν τη σχέση. Πολλές φορές μένουμε, υπομένουμε και περιμένουμε. Να αλλάξει ο άλλος, να κάνει αυτά που δεν έχει κάνει ως τώρα, αυτά που είπε, υποσχέθηκε κ.λπ. Το πιο πιθανό είναι να μείνουμε στο περίμενε.

Ο καθένας μπορεί να επιλέξει να μείνει σε μια σχέση για διάφορους λόγους. Για να είναι εντάξει με τον εαυτό του, με το ότι προσπάθησε και δεν εγκατέλειψε με την πρώτη δυσκολία, για τις αναμνήσεις και όσα έζησε με το σύντροφό του ως τώρα, γιατί φοβάται να είναι μόνος, φοβάται την αλλαγή, γιατί είχε επενδύσει σε αυτή τη σχέση συναισθηματικά, γιατί αγαπάει πολύ τον σύντροφό του κι όσο κι αν πληγώνεται δυσκολεύεται να δει το μετά, το «χωρίς» τον άλλο….κ.λπ.

Ψάχνουμε να βρούμε λόγους για να μείνουμε, για να παλέψουμε, κρατιόμαστε από μια εικόνα που μπορεί να είχαμε στο μυαλό μας για τον άλλο, από αναμνήσεις και πράγματα που ανήκουν στο παρελθόν, από προσδοκίες που έχουμε κι έτσι, συνεχίζουμε να πληγωνόμαστε.

Κι όσο παλεύουμε για να μείνουμε σε μια σχέση που πληγωνόμαστε με την ελπίδα της αλλαγής, τόσο περισσότερο πληγώνουμε κι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Ξανά και ξανά, μέχρι να αποδεχτούμε την πραγματικότητα και να συνειδητοποιήσουμε πως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να παλέψουμε για να φύγουμε από αυτό που βιώνουμε. Κάποιες φορές το να εμμένουμε σε κάτι μας κάνει μεγαλύτερο κακό από το να το «ελευθερώνουμε», να το αφήνουμε να φύγει.

Από φόβο μην χάσουμε κάποιον άλλο, κινδυνεύουμε να χάσουμε τον εαυτό μας. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Μερικές φορές πρέπει να κάνουμε επιλογές που θα πληγώσουν την καρδιά μας αλλά θα θεραπεύσουν την ψυχή μας. Αν όμως «χάνοντας» κάποιον, βρίσκουμε τη γαλήνη και την ψυχική μας ηρεμία, χάσαμε όντως;

Πηγή: https://www.psychologynow.gr/arthra-psyxologias/sxeseis/diaprosopiki-psyxologia/8839-anthropines-sxeseis.html

© 2021 - ΖΩΜΕΝΟΥ ΝΙΚΟΛΙΑ, All Rights Reserved, Powered By xo logo