Συναντιόμαστε για να επικοινωνήσουμε, να μιλήσουμε, να περάσουμε καλά, να μοιραστούμε στιγμές από τη ζωή μας και το κινητό είναι προέκταση του χεριού μας. Το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις κάποιον να ρωτάει το σερβιτόρο είναι: Ποιος είναι ο κωδικός του wi–fi;
Η τεχνολογία πασχίζει να κάνει τη ζωή μας όσο πιο εύκολη και ξεκούραστη γίνεται. Ασυνείδητα, μαθαίνουμε να τα περιμένουμε όλα εύκολα στη ζωή μας. Ακόμα και για το πιο απλό πράγμα, π.χ. για έναν πολλαπλασιασμό, χρησιμοποιούμε ένα κομπιουτεράκι ή το κινητό μας. Κι όταν κάτι χαλάσει, απλώς το πετάμε στα σκουπίδια και το αντικαθιστούμε με κάτι καινούριο.
Η εξέλιξη και η τεχνολογία μας έμαθαν με την ίδια ευκολία που πετάμε ένα παλιό γκάτζετ, να πετάμε και τους ανθρώπους. Είναι όλοι αναλώσιμοι. Ουδείς αναντικατάστατος. Ο κόσμος των μίντια (facebook, Instagram, twitter…) καθιστά τους ανθρώπους προϊόντα, που διατίθενται στην ελεύθερη αγορά με άπειρες δυνατότητες κι επιλογές.
Γιατί να κουραστείς να επενδύσεις σε μια σχέση και να κοπιάσεις γι’ αυτήν όταν μπορείς να βρεις αμέσως την επόμενη; Ή κάποιον/α υποκατάστατο; Και τί εμποδίζει ανθρώπους που βρίσκονται ήδη σε σχέση να αναζητήσουν και κάτι άλλο; Κάτι καινούριο; Κάτι έξτρα; Τίποτα. Ο καθένας μπορεί να επικοινωνεί με 10 ανθρώπους ταυτόχρονα και κανείς να μη μάθει τίποτα. Άλλωστε η απιστία θεωρείται πλέον συνηθισμένη και πολλές φορές δεδομένη.
Το περίεργο, το ασυνήθιστο και το ξεπερασμένο για τους ανθρώπους σήμερα είναι η μόνιμη σχέση. Και μάλλον μία μόνιμη σχέση δεν λειτουργεί και για όλους τους ανθρώπους πλέον. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο να δεσμευτείς σε μια σχέση με έναν άνθρωπο και να σταθείς εκεί για σένα και τον άνθρωπό σου, για εσάς, στα εύκολα και στα δύσκολα.
Αυτό απαιτεί θάρρος, δύναμη και υπομονή. Είναι πιο εύκολο να φύγεις. Η μονιμότητα απαιτεί και ωριμότητα. Απαιτεί ο εγωισμός να κάνει ένα βήμα πίσω ή και δύο. Δεν είναι για όλους. Δεν το μπορούν όλοι.
Παλιά οι άνθρωποι πάλευαν για τη σχέση τους, για το γάμο τους. Όταν κάτι χαλούσε δεν το πετούσαν, το έφτιαχναν. Έκαναν υπομονή, επέμεναν, συζητούσαν ξανά και ξανά για το πώς θα πορευτούν μαζί και θα τα καταφέρουν. Έμεναν. Τώρα είμαστε πιο επιπόλαιοι. Φεύγουμε και αποφεύγουμε. Τον άλλο, τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις μας, τον ίδιο μας τον εαυτό. Ίσως κάπου στην πορεία ξεχάσαμε τι σημαίνει ν’ αγαπάμε κάποιον και τι συνεπάγεται μια τέτοια αγάπη.
Ο φόβος και η ανασφάλεια πάνε πακέτο με το διαδίκτυο. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι κάνει και τι λέει ο σημαντικός σου άλλος εκεί, στο διαδικτυακό χώρο. Η εμπιστοσύνη κερδίζεται δύσκολα και καταρρέει σε ένα λεπτό, σε μια στιγμή. Και σίγουρα η αβεβαιότητα που έρχεται με τη διαδικτυακή επικοινωνία δεν βοηθάει την κατάσταση.
Αντιθέτως, υπονομεύει και διαβρώνει τη σχέση. Υπάρχει ένας γενικευμένος φόβος για τις ανθρώπινες σχέσεις που δυσκολεύει τους ανθρώπους να επενδύουν και να δεσμεύονται σοβαρά. Είναι πολύ εύκολο να πληγωθείς. Είναι πολύ εύκολο να αντικατασταθείς. Οπότε, γιατί να μπεις καν στον κόπο να δώσεις σε κάποιον την ευκαιρία να σε πληγώσει;
Καλύτερα να κλειστείς στον εαυτό σου, να βάλεις τοίχους και προστατευτικά συρματοπλέγματα γύρω σου, καλύτερα να πληγώσεις εσύ τον άλλο, παρά να πληγωθείς, καλύτερα να φύγεις εσύ πριν σε αφήσει ο άλλος, για να μην έχεις να αντιμετωπίσεις τα βαθύτερα θέματα της απόρριψης και της εγκατάλειψης που θα ‘ρθουν σαν χαστούκι στο εγώ σου…Καλύτερα να βλέπεις τα πράγματα ρηχά και επιφανειακά. Αποσυνδεδεμένα από το συναίσθημα. Πίσω από τη ζώνη ασφαλείας σου.
Ο κόσμος που προβάλλεται μέσα από τα μίντια συμβάλλει στην αντιμετώπιση των ανθρώπων ως αγαθών προς κατανάλωση. Το σεξ προβάλλεται παντού και προωθείται από τα πάντα. Άνοιξε την τηλεόραση για λίγο και θα καταλάβεις τι λέω. Ακόμα και μια διαφήμιση δημητριακών θα δείξει τη γυναίκα σέξι, ελαφρώς ντυμένη.
Τρώγοντας τα τάδε δημητριακά όλες οι γυναίκες μπορούν να γίνουν όπως οι γυναίκες της διαφήμισης. Πιο επιθυμητές, πιο ελκυστικές. Η σεξουαλικοποίηση της γυναίκας είναι παντού. Εξάλλου πέρα από το ασθενές φύλο, μας αποκαλούν και το ωραίο.
Έχεις παρατηρήσει πόσο χωμένοι είμαστε όλοι σε μια οθόνη υπολογιστή ή στο κινητό μας; Κοίτα γύρω σου. Παρατήρησε τους ανθρώπους σε μια καφετέρια, σε ένα εστιατόριο ή σε ένα μπαρ. Συναντιόμαστε για να επικοινωνήσουμε, να μιλήσουμε, να περάσουμε καλά, να μοιραστούμε στιγμές από τη ζωή μας και το κινητό είναι προέκταση του χεριού μας.
Το πρώτο πράγμα που θα ακούσεις κάποιον να ρωτάει το σερβιτόρο είναι: Ποιος είναι ο κωδικός του wi–fi; Να τσεκάρουμε τα μίντια, να χαζέψουμε τις ζωές των άλλων, να στείλουμε ένα μήνυμα, να ανεβάσουμε ένα στόρι ή μια φωτογραφία, να κάνουμε ένα τσεκ-ίν για να δείξουμε στους άλλους πόσο τέλεια περνάμε.
Να απαθανατίσουμε τη στιγμή που ζούμε με φωτογραφίες και βίντεο για να τα ανεβάσουμε στο λογαριασμό μας στο ίντερνετ. Και χάνουμε τη στιγμή. Το εδώ και τώρα. Η ευτυχία είναι αυτό που δεν μπορείς να κρύψεις, όχι αυτό που προσπαθείς να δείξεις.
Κάπου χάνεται η ουσιαστική επικοινωνία. Κάποτε για να μιλήσεις και να εκφραστείς έπρεπε να δεις τον άλλο από κοντά, face to face. Τώρα απομακρυνόμαστε. Η τεχνολογία κατάφερε μέσω μιας οθόνης να μας φέρει κοντά με ανθρώπους που βρίσκονται στην άλλη άκρη του πλανήτη. Και να μας αποξενώσει με τον διπλανό μας. Να καθόμαστε δίπλα δίπλα για καφέ, για φαγητό, για ποτό, για μια ταινία, σε κάποιο πάρτυ ή στο σπίτι μας και να μη μιλάμε ουσιαστικά.
Να είμαστε στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά μας κι εμείς να χαζεύουμε στο κινητό μας. Η τεχνολογία κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη και δίνει πολλές δυνατότητες που πολλές φορές είναι αναγκαίες και πολύ βοηθητικές. Όμως, πρέπει να υπάρχει κι ένα μέτρο. Υπάρχει η χρήση, υπάρχει και η κατάχρηση. Τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα. Το πώς χειριζόμαστε μια κατάσταση εξαρτάται από εμάς.